Hayatımda ilk kez bir yerde çalışma şerefine eriştim.Hoş bir duyguydu,bir şeylerin üretimine katkıda bulunmak,işleri hızlandırmak falan..Her ne kadar orda geçen 1 buçuk ay boyunca sağlığım gidip gelse de bitti,şükür ki..
Orda işçilerle tanıştım; ''sosyetik,zengin,kültürlü(!) '' olduklarını sanan gerizekalı insanların küçük gördüğü fakir,aldıkları 500 YTL maaşla evlerini geçindirmeye çalışan ama yüzlerinden o güzel gülümsemelerin asla eksik olmadığı insan topluluğuyla...O kadar canayakın,o kadar samimi,o kadar iyi niyetli..Ne kadar şey görürsen o kadar fesatlaşırsın,halbuki bu insanlar iyi niyetleriyle,tertemiz kalpleriyle kalmışlar yaşamları boyu.Tanrı,onlara hakettiklerini versin en kısa zamanda.
24 Ağustos 2009 Pazartesi
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Öyle olmasalar belki de bazı şeylerin kıymetini anlayamayacaklardı hiç.
YanıtlaSilTüm insanlık için "şımarmak" terimini ortadan kaldıralım yaa n'olur!
-Terimi kaldıralım da önce o eylemi bitirelim.-